Bilge Dede, Akça Dede Vs. Masalları

Evvel zaman içinde kalbur saman içinde, balıklar ormanın, kuşlar denizin içindeyken, karıncalar yük taşır, aslanlar onlara hizmet ederken, kaf dağının ardında bir ülke varmış. Yalanın böylesi de az olurmuş hani. En iyisi, biz yalanı dolanı bırakalım bir yana, “bir Tuzcu Dede vardı” diye başlayalım anlatmaya. Hani bizim Uludağ ver ya, işte onun gibi ulu bir…

Bir zamanlar üstünde minicik bir su damlasının yaşadığı bir bulut varmış. Minik su damlası bulut evini çok sever, öteki su damlalarının tersine yeryüzüne inmek hiç istemezmiş. Aslında söz aramızda yeryüzüne inmekten korkuyormuş, su damlası. “Burada rahatım yerinde. Ne diye yeryüzüne ineyim? Hem ben gökyüzünü seviyorum” diyormuş da başka bir şey demiyormuş. Öteki damlalar minik su…

Bir zamanlar, incecik bir derenin suladığı yemyeşil bir çayırlık varmış. Otların, yoncaların boynu upuzunmuş. . Hele renk renk çiçeklerinin güzelliğini seyretmeye doyum olmazmış. İnekler, koyunlar, keçiler bu otlağa gelir. Bir güzel karınlarını doyururlar, derenin suyundan içerek susuzluklarını giderirlermiş. Sonra kelebekler, arılar da hiç eksiz olmazmış. Çayırlık bunca sevgiden ilgiden dolayı çok mutluymuş tabii. Ama yıllardan…

Bir zamanlar bir ülkenin bir köyünde bir çiftçi yaşarmış. Bütün yaz çalışır, tarlasını eker, güzün de buşdaylarının bir kısmını satar, bir kısmını da, kışın kendileri için saklarmış. Buğdayın saplarını da hayvanları kışın yesin diye ahırın bir köşesine yışarmış. Yıllardan bir yıl, ekin öylesine bol olmuşki sormayın gitsin. Ambarlar dolup dolup taşmış. Tabii o yıl saman…

Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, bir palan vurdum bizim topal çekirgeye, meydan okudum dereye tepeye. Hop diyerek, zıp diyerek, türkü masal derleyerek, işte geldim yine sizlere masal anlatmaya. Şimdi anlatacaklarım çok çok eskiden geçmiş. O zamanlar bilim ve teknik bu denli ilerlememişmiş. İnsanlar her şeyi büyüyle çözümleyeceklerini sanırlarmış. Tabii hiç bir işlerini de çözümleyemezlermiş….

Çok çok eskiden, tahtadan yapılmış oyuncak toplayan bir kral yaşarmış ülkelerin birinde. Hani sizlerin tahtadan horozlarınız, kedileriniz, köpekleriniz var ya. İşte bu tahta oyuncaklardan yüzlerce varmış o sözünü ettiğim kralda. İnsan bu oyuncakların olduğu odaya girince kendisini cüceler ülkesinin hayvanat bahçesinde sanırmış. Şimdi siz belki de, “Koskoca kral, tahta oyuncaklarla mı oynuyor, olur mu hiç…

Çok çok eskiden, ülkelerden birinde, belki de yurdumuzda ele avuca sığmayan, bir an bile yerinde duramayan cin mi cin bir çocuk yaşarmış. O yüzden de herkes Cinoğlan dermiş ya ona. Cinoğlan tam adına uygunmuş doğrusu. Bir evde bir saat kalsa, ev halkı cin çarpmışa dönermiş. Anası bakmış olacak gibi değil. Cinoğlana ne söz, ne azar…

Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde ormanlardan bir ormanda bir kurt yaşıyormuş. Bir zamanlar uludu mu dağı taşı inleten, gölgesini bile gören hayvanlara korku saçan bu kurt, yıllar geçtikçe, gücünden kuvvetinden çok şey kaybetmiş. Artık eskisi gibi “hop” deyince av bulamıyormuş. Hatta aç kaldığı günler bile oluyormuş. Hatta aç kaldığın günler bile oluyormuş. Kurt bakmış…

Evvel zaman içindeydi, kalbur saman içindeydi, bebekler yemek yapar, çocuklar annelerinin beşiğini tıngır da mıngır sallar idi. O günlerden birinde, babam, ninesinin ninesinin ninesine ait bardağı şangır şungur kırmaz mı?! Ninesi de süpürgeyi kapıp onu kovalamaz mı?! Babam kaçar, ninem kovalar Babam kaçar ninem kovalar. Bakarki babam, süpürgenin sapı ha indi ha iniyor tepesine, bir…

Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, cinler cirit oynarken şu eski evin içinde. Ben diyeyim şu ülkede, siz deyin bu ülkede bir adam yaşarmış. Ama ne yaşadığına şükreder, ne güneşten, ne yağmurdan sevinirmiş. Ağzından bir gün güzel bir söz işitmemiş kimsecikler. Bir gün güldüğünü görmemişler. O yüzde de, DERTLİ koymuşlar adını. Adamın asıl adı dertli…