KAYA ANTİLOPLARI

Antilopları bilirsiniz değil mi çocuklar? Upuzun, sipsivri boynuzları, ipincecik bacaklarıyla çok güzel hayvanlardır. Geyiklerin yakın akrabası olduklarını da görünüşlerinden kolayca anlayabilirsiniz. İşte size şimdi bu güzel kaya antiloplarının masalını anlatacağım.

Bir zamanlar kaya antiloplarıyla geyikler birarada yemyeşil bir ormanda mutluluk içinde yaşıyorlarmış. Ama yıllardan bir yıl, nereden geldiğini hiç kimsenin bilmediği bir aslan, ormana yerleşince herşey bir anda değişmiş. Aslanın ormana gelmesiyle, çevresine dehşet saçmaya başlaması bir olmuş. Her önüne gelene saldırıyor, hiçbir hayvana rahat huzur vermiyormuş. Zavallı hayvanlar, korkularından artık yuvalarından dışarı başlarını bile uzatamaz olmuşlar. Anlaşılan, aslan bu korkuyu yeter görmüş ki, bir gün ormanın ortasında bas bas bağırmaya başlamış:”Şu andan başlayarak, bu ormanın kralı benim. Buyruklarıma karşı gelen, krallığımı kabul etmeyen ölümlerden ölüm beğensin. Krallığıma boyun eğenlere artık saldırmayacağım. Ama onlar da bana her gün yiyecek getirecekler”. . . Aslanın bu sözlerine hayvanlardan yalnızca antiloplar karşı çıkmış. Hızla yerlerinden fırlayıp hep birlikte aslana saldırmışlar. Sivri boynuzlarıyla aslanı epeyce hırpalamışlar. Aslan kükreye kükreye ormandan kaçıp gitmiş. Gitmiş ama bu arada antiloplar da epey kayıp vermişler. Aslanın gittiğini gören öteki hayvanlar sevinç içinde antilopların çevresini almışlar. Ama antiloplar, “Bizi yalnız bıraktınız. Eğer siz de bize katılsaydınız, hiç kayıp vermezdik. Hele siz geyikler. . . Akrabamız olmanıza karşın, döğüşümüze seyirci kaldınız. Bugünden sonra burada kalmayacağız” demişler. Bütün hayvanlar, bu sözler karşısında utançlarından başlarını önlerine eğmişler. sessizce antilopları ormanın kıyısına kadar geçirmişler.

Antiloplara kayalara vardıklarında güneş batmak üzereymiş. O yüzden yatıp uyumuşlar. Ama ertesi gün yeni yurtlarında kendilerini korumak için neler yapmaları gerektiğini planlamışlar. Başka antilop,”Arkadaşlar, burası kayalık biliyorsunuz Düşmanımız o yüzden kayaların arkasına gizlene gizlene bize yaklaşabilir. Kısaca onu görmemiz çok zor. Bugünden başlayarak havaya zıplama hareketleri yapacağız. Gezerken, yiyecek ararken sık sık havaya zıplarsak, kayalara gizlenmiş olan biri varsa görürür” demiş. Bir başka antilop, “Gerçekten iyi bir düşünce. Ama yeterli değil. Bence kuşlardan hiç olmazsa ıslık çalmasını öğrenmeliyiz. Böylece birbirimizi uyarabiliriz” diye atılmış. Bu öneri de bütün antiloplarca kabul edilmiş. O günden sonra antiloplar gece gündüz çalışarak zıplama ve ıslık gibi ses çıkarma denemeleri yapmışlar. Sonunda da amaçlarına ulaşmışlar.

Antilopların yaşadığı kayalıklara rastlarsanız orada özgürlüğü seven, toplu yaşamanın en güzel örneğini veren antiloplardan birinin ya da bir kaçının havaya zıpladığını görürürsünüz. Onlara fazlaca yaklaşacak olursanız, ıslıklarını da duyabilirsiniz. Çünkü birbirlerini olası bir tehlikeye karşı uyarıyorlardır.